Ιουλία Κορμέντζα

ποίηση

           Στον στίβο της ζωής

«Δόσιμο»… «Χάσιμο»… «Πάρσιμο» …

«Κατάχτηση»… «Εγκατάλειψη»… «Κατοχή»….

καθορισμένοι όροι νόμων και κανόνες για να μπεις

στο αέναο παιχνίδι μες στον στίβο της ζωής.

Όροι και κανόνες συμμετοχής απαιτητικοί

που συχνά μες στ’ αλισβερίσι της κοινωνικής συνοχής

τους χτύπους της καρδιάς απορυθμίζουν.

Μα τί κι αν τούτοι οι όροι το πέταγμα στα ύψη περιορίζουν,

τί κι αν οι κανόνες στάσεις κι όρια διαδρομής ορίζουν

και την ικανότητα κλέβοντας στη χρήση της λογικής

ένας-ένας αποστραγγίζουν

την δυναμική της ψυχής;

Ω, ανώνυμο πλήθος του εμείς

νομοτέλεια του Κόσμου είναι το «παιχνίδι» ν’ ακολουθείς

αλλά να πράττεις και τα δέοντα, τις «παγίδες» του να υπερβείς.

Όμως, έχε κατά νου τον επίλογο στην νομοτελειακή αρχή

πως ενώ το «είναι», σου το δίνει της γέννησης η στιγμή,

η εξέλιξη της διαδρομής σου μες στον Κόσμο είναι δική σου επιλογή.

Μια διαδρομή όπου το «έχει» ούτε η απάτη σου το δίνει ούτε η κλοπή

ούτε η καταπάτηση στου άλλου την ιδιοκτησία

αλλά η δική σου διαρκής κι άοκνη φιλοπονία.

Μόνο που απ’ ό, τι αποκτάς τίποτα να μην θεωρείς

οριστικά σαν κεκτημένο

μια κι είναι όλα τα γήινα προσωρινά.

Κι απ’ ό, τι χάνεις προσφιλές κι αγαπημένο,

μην αφήνεις την θλίψη να θρονιάζει μες την καρδιά.

Όσο στα ψηλά κοιτάζεις και μπροστά,

τίποτε οριστικά δεν πάει χαμένο.

Κι όσο κι αν ο ήλιος σε καίει, σε πυρπολεί

κι ο άνεμος όσο κι αν αλυχτά κι η βροχή

αλύπητα σε δέρνει,

εσύ προχώρα και μη λιγοψυχάς.

Η «Άνοιξη» πάλι στην «Άνοιξη» ξαναγυρνά

όχι όμως σαν επανάληψη, αλλά κάθε φορά

νέα έμπνευση στο νου όλων φέρνει

το πώς θα καλλιεργηθούν ζωής ανθηρά.

Με γνώση πως οι «ήρωες» αυθόρμητα ενεργούν, σιωπηλά,

όσο κι αν μας αντιπαλεύει η Ειμαρμένη

ω, κανένας από μας ας μη το ξεχνά.

Το να ’μαστε «ανθρώπινοι» σημαίνει

όπως ο Άτλαντας πάνω στις ράχες,

να κουβαλάμε πάνω μας ολάκερη την οικουμένη

μ’ όλες τις άσχημες αναμνήσεις του παρελθόντος.

Ακόμα κι αν πατάμε σ’ αποκαϊδια και στάχτες

το «γλυκοχάραμα» να κοιτάμε του παρόντος.

Κι όσον αφορά το αβέβαιο του μέλλοντος που μας προσμένει

όλοι το ξέρουμε πως ακοίμητος πόλεμος είναι η ζωή

και στον πολεμικό της στίβο μόνο μ’ αγώνες και μάχες,

κερδίζεται το έπαθλο του νικητή.

Όμως για την επικράτηση στον παρόντα αιώνα

του «ευ γίγνεσθαι» της ζωής

απ’ άκρη σ’ άκρη στην απλωσιά της γης,

ποιος συμμετέχει στον αγώνα;

Για τον άλλον ποιος δίνει και το ελάχιστο που έχει;

Την οξυδέρκεια και μαστοριά ποιος κατέχει

του σπορέα «οδηγητή»

και στον δρόμο ιδέες για τα «ψηλώματα» να σπέρνει;

Ποιος τους ώριμους «καρπούς» παίρνει; 

Και ποιος μ’ αιμοράγημα καρδιάς,  

με την αίσθηση του χαμένου εγκαταλείπει ποιον και τί

και την ύπαρξή του έκθετη αφήνει εν είδη προσφοράς

με ταμπέλες ευτελούς τιμής

στους πάγκους της Παγκόσμιας αγοράς;

Ω, μες του σήμερα την παραφροσύνη που επικρατεί

όπου μ’ αξιοθρήνητους φανφαρονισμούς αντηχεί

το τραγούδι της αλητείας μας,

τον απόηχο της κραυγής αφουγκράζομαι

απ’ το ατελεύτητο της δοκιμασίας μας

και στοχάζομαι:

-Μες τον απέραντο στίβο της σύγχρονης ζωής

όπως διαμορφώθηκε των ημερών μας το ήθος,

πού βρίσκομαι τώρα εγώ; Πού βρίσκεται ο άλλος, εσύ;

Πού τελικά βρισκόμαστε όλοι «εμείς»

τ’ αναρίθμητο πλήθος,

οι «Μεγάλοι μικροί της γης»

που μπροστάρηδες προτάσσαμε το στήθος

ενάντια πολύμορφων «χαμοθεών και δαιμόνων»

και τραγουδώντας οδεύαμε προς τα ύψη κολοφώνων;

Μη κι ένας-ένας πέσαμε τώρα σε στρόβιλο κυκλώνων;

Κι εγκλωβισμένοι σε παγίδες του υλιστικού παρόντος 

χωρίς εξόδους διαφυγής και μ’ υπόσταση του μη όντος,

απογίναμε πλέον όλοι ο «κανείς»

και σαν τυφλοπόντικες, χωρίς ελπίδες,  

έρπουμε στα έγκατα της γης;

Ή αψηφούμε ακόμη λαίλαπες και καταιγίδες  

και συνεχίζουμε «σκυταλοδρόμοι χρυσών αιώνων»,

πρωταγωνιστές αφανείς,

να προστρέχουμε για την συνέχεια των αγώνων

σε μιαν επανάληψη θαυμαστής διαδρομής,

όπου στο τέρμα η «Ιερουσαλήμ» θα προβάλει

και θ’ αποκαλυφθεί «πρόσχαρη χώρα» μ’ ουράνια κάλλη; 

Απ' την ποιητική συλλογή μου "Εγώ...Εσύ...ο Αλλος...Το πλήθος Εμείς"

..ένα ποίημα από τη ν αγαπημένη μου φίλη Ιουλία Κορμέντζα.

...την ευχαριστώ θερμά...!!!